تأثیر تاب آوری بر سلامت روانی و رضایت از زندگی، یک الگوی روان شناختی از بهزیستی

مقدمه: رویکرد روان شناسی مثبت گرا تبلور تغییر در علم روان شناسی از صرف پرداختن به ترمیم آسیب ها به سمت بهینه سازی کیفیات زندگی است. این جنبش در پی آن است که از نقاط قوت انسان ها به عنوان سپری در مقابل بیماری روانی بهره گیرد. در این میان تاب آوری به عنوان یکی از زیرطبقات این رویکرد نقش مهمی در مقابله با تنیدگی ها و تهدیدهای زندگی و آثار نامطلوب آن دارد؛ به شکلی که در طی یک دهه اخیر جایگاه ویژه ای را در حوزه بهداشت روان به خود اختصاص داده است. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تاب آوری بر سلامت روانی و رضایت از زندگی انجام شد. مواد و روش ها: در بررسی مقطعی 178 نفر (86 زن و 92 مرد) از شاغلین به تدریس در مراکز آموزش و پرورش شهرستان رامشیر ارزیابی شدند برای گردآوری داده ها مقیاس تاب آوری (cd-ris)، مقیاس سلامت عمومی (ghq-28)، مقیاس رضایت از زندگی (swls) و پرسش نامه ویژگی های جمعیت شناختی به کار برده شد. برای تحلیل داده ها از رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی هم زمان استفاده شد. بحث و نتیجه گیری: تاب آوری به واسطه افزایش سطح سلامت روانی، رضایت از زندگی را در پی دارد. هم چنین متغیر تاب آوری دارای اثر غیرمستقیم بر رضایت از زندگی است. به بیان دیگر تاب آوری با تأثیر بر نوع احساس ها و هیجان های فرد، نگرش مثبت و در نتیجه رضایت از زندگی را در پی دارد. یافته ها: نتایج رگرسیون چندگانه به روش سلسله مراتبی هم زمان، بیانگر معنی داری نقش واسطه ای سلامت روان، در رابطه میان تاب آوری (001/0>p) و رضایت از زندگی (001/0>p) بود. هم چنین یافته های پژوهش حاضر بیانگر تأثیر تاب آوری در افزایش سلامت روانی و رضایت از زندگی بود. میانگین سنی آزمودنی ها 16/32 سال (انحراف معیار70/5) بود.